AGUSTIN GALLEGO PIÑEIRO

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

POEMA 1

Agustín Gallego Piñeiro

Quérote,

ámote,

pero estás tan lonxe.

Lonxe: esa palabra que define

o teu amor cara a min,

afastada,

palabra maldita

á que tanto rancor teño.

Aínda que sei

que algún día

te fixarás en min

e logo engaiolareite

como poida.

Aínda que un furacán

me leve por diante,

eu seguirei tentando engaiolarte

e se non resulta

logo,

quizais,

dareime por vencido.

POEMA 2

Agustín Gallego Piñeiro

Como remediar o teu mal,

que me come por dentro,

trábame no corazón

e déixao tan mal ferido

como se combatese nunha loita encarnizada

polo poder dun amor imposible?.

Ti,

loita que sempre perdes

pola súa fraxilidade ao teu amor,

non o pode remediar.

É máis forte ca el

pero sempre cae

na mesma trampa

parecendo que nunca aprende

e as feridas non lle doen.

Pobre del!

Non sabe curar as súas feridas.

Poema 3

Agustín Gallego Piñeiro

Felicidade

reflectida nun sorriso.

Tristeza:

noticias que se escitan

diariamente, rutinariamente,excesivamente,

tristemente...

As persoas.

Seres con emocións

que moitas veces

quererían desaparecer.

O MAL,

asasino,

mal da cabeza,

que tantas vidas…

que tantas vidas leva.

CARTA I

Ao meu durmir

Agustín Gallego Piñeiro

Espertarás?

Non o sei.

Intentaralo?

Dubídoo.

Soñarala?

Seguro que si.

Como será?

Tento maxinar,

pero…

tento.

Non podo

ata que esperto.

Imaxino.

Beleza pulida,

intelixencia esteparia…

non é ela .

Tento outra vez.

Imaxino.

beleza interior,

ollo a súa fermosura…

é ela.

Ulo o defecto?

Rozar os seus beizos,

oír a súa pel,

tocar as súas mans,

bicala,

demostrarlle amor.

CARTA II

AMIGO INVISIBLE

Agustín Gallego Piñeiro

Que contarche?

Que farías?

Cavilando

cheguei á conclusión:

esquecela.

Ti que dis?

Como farei?

Éme imposible.

Xa o sabes:

soño con ela,

non podo parar…

parar de vela.

Como farei?

Dígollo…non

non, podo…

SI! Claro que sí

vou botarlle

coll…todas,

todas as miñas gañas,

claro que si,

grazas meu,

es un amigo.

CARTA III: CARTA AO MEU AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

Querido amor…

non, perdón:

querida amiga.

Como chamarte?

Cando acabe,

sabereino.

Quérote, ámote,

adórote, deséxote.

Sabes o que digo, non?

Non podo durmir

só penso en ti.

Estou raro.

É o que ten.

Estou namorado,

namoradode ti.

Ti sentes o mesmo?

Soño con terte,

terte entre os meus brazos,

tocar os teus beizos,

poderte ver co teu querer…

Ti…

ti pensas o mesmo?

espero que si,

se non,

penso que fixen o ridículo.

Non!Non!

que digo,

diso nada,

dixen…

dixen o que quería

comíame por dentro

non me queres?

Morrerei.

Non me importa

Seguirei coa miña vida.

Peroooooooooooooo

Cun oco,

Oco no meu corazón.

CARTA IV

RESPOSTA DO MEU GRAN AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

Querido,

como contestarche?

empezarei por isto:

Qué- ro- te!!!!

Quérote moito!!!!

Pensas…

pensas que non te amo?

Non era capaz de dicircho.

Pensei…

pensei que non che gustaba

pero agora

seino,

seino e alégrome.

Quero pasar cotigo

todos os días:

bicarte

tocar o teu cabelo.

Penso

e non chega o momento

de estarmos xuntos.

Mañá mirareite

bicareite

e non soltarei a túa man.

Aguantaremos até mañá?

Dubídoo.

Pero intentémolo.