08/04/2008




O Club dos Poetas Vivos.

O Club dos Poetas Vivos surxiu entre un grupo de alumnas e alumnos de 3º de ESO do IES Illa de Ons de Bueu no outono do ano 2007. Cada un dos integrantes tiña escrito poemas e un día crearon un colectivo (“Ti/o meu universo…”). A partir de aquí presentouse a posibilidade de actuaren como un colectivo poético, polo que buscaron un nome e unha imaxe que os identificase. A imaxe é unha rosa que nos remite aos antigos tópicos literarios sobre vivir o momento presente (“Colligere virgo rosas”: coller as rosas no seu esplendor), e o mesmo acontece co nome Club dos Poetas Vivos, parafraseando o título do filme que trata dun grupo de alumnos poetas nun colexio de disciplina inglesa.

Os integrantes deste colectivo de poetas son Agustín Gallego Piñeiro, Estrella Pérez Porto, Tamara García Piñeiro e Yoel Parada Santos, todos eles estudantes no curso de 3ºB.

TAMARA GARCÍA PIÑEIRO

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

Estráñote tanto...

Estraño os teus beizos.

Son os teus bicos.

Estraño os teus ollos.

Son o teu

o teu desexo.

Estraño a túa pel.

Esperta

a miña paixón.

Estraño as túas palabras

que me din

que me queres.

Estraño o teu cheiro

que me

enche de vida.

Estráñote tanto...

Tamara García Piñeiro





Ti,

todo para min.

Luz

que alumea a miña vida

como unha estrela

con quen soño

todas as noites.

E agardo

por terte

nos meus brazos.

Ti

que enches cada oco do meu corazón

que me dis

que me queres

que sen min

perdes a razón.

O único

a quen eu amo.

Ti

o centro da miña vida:

douche as grazas

por quererme así

por amarme

sen medios

e facerme feliz.

Tamara García Piñeiro

YOEL PARADA SANTOS

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

Yoel Parada Santos

Ela, miña amada

ela

a miña luz, a razón pola que soño

Daríao todo por ela,

daría a miña vida,

as miñas crenzas.

Con ela síntome vivo, alegre,

con ganas de que non acabe o día para poder estar ao seu lado,

sen ela

estou a cavilar en cando a volverei a ver.

O seu cabelo é o sol,

Pérdome nas ondas do mar do seu corpo.

Ou simplemente, pódese dicir que a amo,

ata o punto de que faría o imposible por vela sorrir.

Yoel PARADA SANTOS

Que teu sorriso alégrame a vida.

Que un día sen ti non é vida.

Que as miñas bágoas levan o teu nome escrito.

Que a túa mirada é beleza.

Que os teus beizos son esperanza.

Que terte cerca é sentirse vivo e que non terte non ten sentido.

E que se o amor ten un destino…o teu corazón é o meu….

Que saibas amor,

que me mata máis a túa dor

que a miña propia morte

Yoel Parada Santos


Pode ser que non che fale, pero escoitote

e aínda que non te vexa, síntote

e en soños bícote,

e non sei o que sinto.

Fasme soñar

e loito por non chorar.

Yoel Parada Santos

Cando me falas, fasme sorrir

Por ti levántome todolos días

Es a miña únca razon da miña vida

Es a causa de todo o meu existir.

Se ti non existises, morreria

Polo teu amor esperando seguirei

Ou por unha mirada deses luceiros

que me elevan até o ceo e

sen estar entre os mortos

Yoel Parada Santos


Primeiro foi miña amiga.

Cheguei a querela, e por sorte,

puidemos estar xuntos.

Pero eu,

tan tonto, tan celoso e tan cabezota, iaa perdendo pouco a pouco.

Até que un día,

cansou de min e

deixoume.

Nese momento deime conta

do moito que a quería,

moito máis do que pensaba

e de que daría a vida por ela

Pedinlle volver ao meu lado

e non quixo,

púxenme no borde da ventá,

e coma unha aguia pola súa presa,

tireime en picado.

Yoel Parada Santos



NUNCA TE ESQUECEREI

Á miña bisavoa Margarita, que faleceu o 30 de xaneiro de 2008.

Xa marchaches.

Non te voltarei mirar.

É unha viaxe para

Sempre.

Recordo

aqueles tempos,

cando era cativo:

dábasme

unha moeda

e xa era feliz.

Xamais esquecerei

como me ilusionabas

cun simple xoguete.

Xa non estás

e o que antes

non era nada

agora son

recordos

que se cravan

no meu corazón.

Tantas cousas

no aire!

Palabras

sen dicir,

momentos que

non pasamos

xuntos.

Un simple

quérote

demostraríache

o que te botaría de menos.

Como non cho dixen cando vivías,

digocho neste verso:

Quérote bisavoa!.

Yoel Parada Santos


Naquela tarde fría e húmida de maio faleiche. Ao instante namoreime

Comezamos a falar, funte coñecendo.

Ao cabo do tempo enchiches o meu corazón de amor

Non te podo mirar, nin sequera me deixas falar.

E o meu corazón rompeu a

chorar por ti

Explícame,

porque teño que vivir sen ti?.

Yoel Parada Santos


Eu quérote.

Ti non me cres.

e xa non sei que facer.

Daríache a vida se ma pediras.

Marchas e non sei que será de min.

Só teño a dúbida de se me esquencerás.

Eu non poderei.

Yoel Parada Santos


Unha lágrima túa,

é unha puñalada no meu peito.

Un sorriso da túa face,

é unha luz celestial.

Unha mirada dos teus ollos

é esperanza de vida.

Un bico dos teus beizos perfectos,

dáme ás

para voar

e chegar até o altar do ceo.

Yoel Parada Santos

10ª


Ti,minha senhor,

aquí no alto do meu corazón

estás tan lonxe que non logro verte.

Non me atrevo a dirixirme a ti.

Ao final díxencho,

e por fin saín de dúbidas,

e por fin me dou conta de que si,

que sentes o mesmo ca min.

Sinto morriña de estar as noites ao teu lado,

bicando o teu pescozo.

Xa non me fas caso.

Se vas seguir sen tan sequera mirarme,

prefiro que Deus me quite a vida.

Ai,minha señor,

se xa non me deixas bicarte,

sen o teu amor,

morro.

Agustín e Yoel 1ª

Ti

o meu universo,

a miña vida.

A distancia

unha barreira

imposible.

O amor,

a luz que ilumina

a miña noite,

e a ti,

a carón da lúa.

A túa mirada

indiferente

deixa maltreito o meu corazón.

Os teus ollos,

engaiólanme:

dúas estrelas,

na noite de verán

ESTRELLA PÉREZ PORTO

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

O meu amor por ti non o troco, ti a min trocaríasme?

Pasearía polos teus brazos,

Reflectiríame nos teus ollos,

Perfumaríame no teu cabelo,

e nos teus beizos

acocharíame.

Eu por ti morrería, ti por min morrerías?

Daría a miña vida,

Perdería o meu sangue,

Por ti non sei o que daría.

Estrella Pérez Porto


Cada noite

mirando as estrelas do ceo

pídolle a deus

que se algún día

os teus beizos non bico

me saque a vida.

Véxote

en cada esquina

da miña casa.

Os teus ollos perséguenme.

Non sei

se me queres

pero

a miña alma

e o meu corazón

perténcenche.

Fai con eles

o que queiras.

Estrella Pérez Porto


AGUSTIN GALLEGO PIÑEIRO

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

POEMA 1

Agustín Gallego Piñeiro

Quérote,

ámote,

pero estás tan lonxe.

Lonxe: esa palabra que define

o teu amor cara a min,

afastada,

palabra maldita

á que tanto rancor teño.

Aínda que sei

que algún día

te fixarás en min

e logo engaiolareite

como poida.

Aínda que un furacán

me leve por diante,

eu seguirei tentando engaiolarte

e se non resulta

logo,

quizais,

dareime por vencido.

POEMA 2

Agustín Gallego Piñeiro

Como remediar o teu mal,

que me come por dentro,

trábame no corazón

e déixao tan mal ferido

como se combatese nunha loita encarnizada

polo poder dun amor imposible?.

Ti,

loita que sempre perdes

pola súa fraxilidade ao teu amor,

non o pode remediar.

É máis forte ca el

pero sempre cae

na mesma trampa

parecendo que nunca aprende

e as feridas non lle doen.

Pobre del!

Non sabe curar as súas feridas.

Poema 3

Agustín Gallego Piñeiro

Felicidade

reflectida nun sorriso.

Tristeza:

noticias que se escitan

diariamente, rutinariamente,excesivamente,

tristemente...

As persoas.

Seres con emocións

que moitas veces

quererían desaparecer.

O MAL,

asasino,

mal da cabeza,

que tantas vidas…

que tantas vidas leva.

CARTA I

Ao meu durmir

Agustín Gallego Piñeiro

Espertarás?

Non o sei.

Intentaralo?

Dubídoo.

Soñarala?

Seguro que si.

Como será?

Tento maxinar,

pero…

tento.

Non podo

ata que esperto.

Imaxino.

Beleza pulida,

intelixencia esteparia…

non é ela .

Tento outra vez.

Imaxino.

beleza interior,

ollo a súa fermosura…

é ela.

Ulo o defecto?

Rozar os seus beizos,

oír a súa pel,

tocar as súas mans,

bicala,

demostrarlle amor.

CARTA II

AMIGO INVISIBLE

Agustín Gallego Piñeiro

Que contarche?

Que farías?

Cavilando

cheguei á conclusión:

esquecela.

Ti que dis?

Como farei?

Éme imposible.

Xa o sabes:

soño con ela,

non podo parar…

parar de vela.

Como farei?

Dígollo…non

non, podo…

SI! Claro que sí

vou botarlle

coll…todas,

todas as miñas gañas,

claro que si,

grazas meu,

es un amigo.

CARTA III: CARTA AO MEU AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

Querido amor…

non, perdón:

querida amiga.

Como chamarte?

Cando acabe,

sabereino.

Quérote, ámote,

adórote, deséxote.

Sabes o que digo, non?

Non podo durmir

só penso en ti.

Estou raro.

É o que ten.

Estou namorado,

namoradode ti.

Ti sentes o mesmo?

Soño con terte,

terte entre os meus brazos,

tocar os teus beizos,

poderte ver co teu querer…

Ti…

ti pensas o mesmo?

espero que si,

se non,

penso que fixen o ridículo.

Non!Non!

que digo,

diso nada,

dixen…

dixen o que quería

comíame por dentro

non me queres?

Morrerei.

Non me importa

Seguirei coa miña vida.

Peroooooooooooooo

Cun oco,

Oco no meu corazón.

CARTA IV

RESPOSTA DO MEU GRAN AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

Querido,

como contestarche?

empezarei por isto:

Qué- ro- te!!!!

Quérote moito!!!!

Pensas…

pensas que non te amo?

Non era capaz de dicircho.

Pensei…

pensei que non che gustaba

pero agora

seino,

seino e alégrome.

Quero pasar cotigo

todos os días:

bicarte

tocar o teu cabelo.

Penso

e non chega o momento

de estarmos xuntos.

Mañá mirareite

bicareite

e non soltarei a túa man.

Aguantaremos até mañá?

Dubídoo.

Pero intentémolo.