CULTURGAL 2011

Chega o Culturgal. Tres días de presentacións, conversas, produtos e todo tipo de propostas culturais concentradas. Un total de 130 actividades enchen a vindeira fin de semana o Pazo da Cultura e mais a Cidade de Pontevedra.


Culturgal é o fogar da cultura galega. Unha gran casa construída entre os distintos gremios da cultura: libro, creación audiovisual, artes escénicas, música, deseño, internet e novas tecnoloxías. Un fogar coas portas e ventás abertas sempre cara á sociedade.

Culturgal celebra un evento anual que conxuga o encontro profesional coa presentación, promoción e venda aberta ao público de produtos e servizos. Para facelo, válese de dúas patas fundamentais: a Feira e o Foro. A Feira das Industrias Culturais de Galicia achega ao público ás novidades editoriais, o último en música, o glamour do audiovisual, a maxia das artes escénicas, os avances das novas tecnoloxías e mesmo as propostas máis marxinais en tres días de actividade sen tregua para os públicos máis variados. O Foro Culturgal, pola súa banda, é un lugar de encontro privilexiado para os axentes do sector, un espazo para a reflexión e a aprendizaxe, no que intercambiar experiencias e imaxinar novos proxectos baseados na colaboración e no apoio mutuo.

Culturgal é a mellor radiografía dun sector industrial cohesionado, forte, dinámico e moderno que se enfronta a un momento crucial, cheo de grandes cambios, coa despensa chea de ideas e de solucións colectivas para os retos que trae o futuro.

Preme na seguinte ligazón:
PROGRAMA DE ACTIVIDADES 2, 3 , 4 DECEMBRO 2011

Revista Umbrela Nº 16. Xuño 2011

Xa saíu o último número da revista Umbrela do IES ILLA de ONS, o seguinte artigo é un máis dos que conten.


Barcelona.

Sara Calviño Ferreira 4ºB

Dende o ceo, dende arriba, entre as nubes, sénteste minúsculo.

Pensar que ti vives aí abaixo e que simplemente es unha mole de carne entre tanta xente faite sentir iso, nada.

Canda fun a Barcelona por primeira vez tiña seis anos. Só recordo un xeado de coco nunha praia e agora, despois de dez anos sei que esa praia se chama a Barceloneta.

Agora, aquí nun asento, creo que o 18, sinto a presión nos meus oídos, como si non me fora permitido estar aquí, entre o ceo, como un Deus máis, como se os paxaros foran os únicos capaces de voar.

Non puiden despedirme da miña irmá, estaba no colexio cando collín a maleta para irme cos meus pais ao coche.

O comandante fala, en vinte minutos estamos na segunda capital de España: Barcelona... Si, con puntos suspensivos, como na banda sonora dunha peli de Woddie Allen, na que a nosa Pé gañou un Óscar.

Aterraxe, cheiro a queroseno, calor, moita calor, turistas e Paz.

Isto non é como Madrid, aquí a xente mírate con ese brillo nos ollos que alí tanto escasea, a xente vai en bicicleta en harmonía cos carteristas das Ramblas e as estatuas humanas que viven á espera de que as espertemos.

O ceo é azul a pesar de ser cidade e nos parques hai música de todas as culturas: "Benvidos ao parque Güell, o parque cosmopolita" onde as píntegas pousan mellor que as modelos e donde as avespas atacan as profesoras.

- Mátala, mátala!- Grita o seu alumno.

Pobre avespa, seguro que acabou asustada ante cada movemento que lle manifestaba unha morte segura.

A Sagrada Familia, tan grande, tan elegante pousa ante os turistas e Gaudí escóndese nas chemineas da casa da Pedrera e nos cores da outra coma unha serea máis.

Saída do albergue.

Embarque no avión.

Adiós, Barcelona, adiós.

Valoremos o que é noso!